Italodisco

The Banshee

Dat Italië een gezonde indiescene heeft, daar mag geen twijfel over bestaan. Meer zelfs: de alternatieve tak van de Italiaanse muziekindustrie wordt bevolkt door talenten, in alle soorten, maten en genres. Doorbreken doen al die bands niet, en dat willen ze ook niet. Liever blijven ze in het veilige thuiscircuit blijven touren. Dom van ze, want hier en daar is er wel een band die de allure heeft de handjes op elkaar te krijgen in menig Europese zaal. Hieronder een selectie van ongemeen hippe inlandse bands die door hun actueel geluid (denk Klaxons en consorten) wel eens iets zouden kunnen gaan beteken.

The Banshee (Genua)

“Like Kaiser Chiefs if they had a hard -on for T.Rex, or Boy Kill Boy maiming themselves with snapped Slade seven-inches. Ace, in other words”, aldus NME. Of Franz Ferdinand in duel met !!! ofzo. Kortom: eigentijds.

The Banshee – So Long
MySpace

Cool Kids Can’t Die (Bologna)

Wat donkerder, wat meer op de dansvloer gericht maar daarom niet minder. Muziekjes vallen van hun MySpace te grabbelen. Ongelooflijk dat deze band geen label vindt. Laat je niet afschrikken door een achtervoegsel als “demo”. Dit zijn volwaardige dansvloerklassiekers, luister daarvoor maar naar NY Attic. En teken die band, verdomme.

Disco Drive (Milaan)

Deze band is inderdaad al eens aan bod gekomen. Fuck it, deze Italianen zijn echt verdomd goed in wat ze doen. The Clash loopt in tegen The Rapture of iets dergelijks. Ondertussen hebben ze een prestigieus voorprogramma in de wacht gesleept (Klaxons) en, wonder boven wonder, spelen ze nog een Belgisch concert ook na hun Engelse tour (waar ook The Banshee aan deelneemt). Luik is the place to be (La Zone). Gaat dat nogmaals horen kinders, en ook welhier:

Disco Drive – All About This
MySpace

Voor onderweg(10)

Judas!

Bob Dylan – Like A Rolling Stone (live in Manchester 1966) (via: I am fuel, you are friends)

Voor onderweg(9)

(Copyright: Sigur Rós)

Men neme wat Sigur, men voege wat Rós toe, et voila:

We Are Scientists – Hoppípolla (Sigur Rós)

Special Moth – Starálfur (Sigur Rós)

Bristopher Crowder – Untitled #4 (Sigur Rós)

naftMagazine

Online muziekmagazines zijn van essentieel belang voor Belgische bands een fanbasis van formaat willen verwerven. Ook buitenlandse bands zetten zo hun eerste aarzelende stapjes in Belgenland. Het stelt ze in staat een klein maar relatief invloedrijk publiek voor hun te winnen. Lezers van muzieksites blijken immers de early-adopters te zijn van al wat er binnen onafzienbare tijd op de markt verschijnt. En eens je zo’n muziekmagazine warm krijgt, dan kan de bal in de reguliere pers ook wel eens aan het rollen gaan.

Neem bijvoorbeeld een fenomeen als Cold War Kids. Goed, de Amerikaanse pers was eerst weg met deze band, dat is waar. Maar opvallend is dat in Nederland de buzz nu pas op gang komt terwijl in België iedereen er al enkele maanden naar uit heeft gekeken. Met dank aan de webzines die na hun doortocht in november al lang en breed reclame gemaakt hebben.

Voor zij die net al te bekend zijn met het landschap der muziekmagazines in België, een kort overzicht:

Kindamuzik: de grootste, hoewel in rekening moet worden gebracht dat de redactie zowel een Belgisch als Nederlands publiek tracht te bereiken. Dat maakt dat optredens in de Maassilo broederlijk naast performances op het terrein van de Scheld’apen staat. In weerwil van de verwachingen slagen ze er wonderwel in om lezers van beide landen te trekken. Diversiteit loont, en dat reflecteert zich ook in de besproken muziek. Net als de overige muziekpers hanteren ze een left-of-center-benadering maar er is plaats voor zowel jazz als blackmetal. Met een dergelijk uitgebreid medewerkersteam is het natuurlijk niet moeilijk om alles aan bod te laten komen. Inhoudelijk durft dat echter hier en daar wel eens een steekje te lossen. Niet zozeer foutjes als wel al te korte recensies die weinig ruimte bieden voor verdieping. De wat meer doorgedreven muziekliefhebber zal een beetje met een leeg gevoel achter blijven. Wel goed is de anticipatie op de nieuwe media: ondermeer door een samenwerking met VPRO’s 3voor12 kan de redactie mikken op schaalverbreding. En op puur inhoudelijk niveau: artikels met enkele MySpace-tips zijn handig en meer, uniek. Slotsom: het grootste tijdschrift onderscheidt zich door diversiteit. Er wordt snel ingespeeld op trends en een groot aanbod aan bands passeert de revue. Waarvoor hulde. Een belangrijk punt van verbetering zou wel eens het gebrek aan inhoudelijke diepte kunnen zijn. Toegegeven, misschien door niet diep te gaan weet Kindamuzik een breed publiek te bereiken, zo’n beetje de Het Laatste Nieuws-attitude.

goddeau: Vlaanderens populairste, de recente cijfers even in ogenschouw genomen. De pijlsnelle groei van het magazine mag niet verbazen. Drie keer per week updaten en vele live-recensies publiceren, dan speel je kort op de bal. Het belangrijkste gebrek van Kindamuzik is misschien wel de grootste kwaliteit van goddeau: verdieping. In de langere recensies worden de artiesten veelal tot op het bot uitgekleed. Met vakmanschap, want ook qua niveau van schrijven scoort goddeau uitstekend. Goed, dan maakt dit zo’n beetje het magazine voor de actieve meerwaardezoeker. Maar daar stopt het ook zowat. Boeken, films en strips zitten zo’n beetje in het verdomhoekje rechts onderaan de pagina. Niet gemerkt? Dat kan dan komen door de wat gedateerd ogende lay-out. Artikels die MySpace-hypes doorlichten zijn er niet. En voor wat uitgebreidere artikelen moet er klaarblijkelijk aan duidelijke aanleiding zijn (Tom Waits die een nieuwe cd released of James Brown die het loodje legt). Kort: goddeau heeft in se enorm duidelijk profiel dat zich oriënteert naar cd-recensies en live-besprekingen. Daar zijn ze ongelooflijk goed in, maar dat weten ze blijkbaar zelf niet. Getuige daarvan het wat verloren dralen van andere cultuuruitingen. Uitgebreidere artikel zouden evenwel prioritair moeten zijn voor een magazine als dit. En daar moet duidelijk nog werk van gemaakt worden.

Morgen: daMusic en Digg!

Voor Onderweg (8)

Ratatat (Copyright: Ratatat)

Uitermate sfeervolle Ijslandse pop. Wat Saybia, wat Sigur Ros en een hoop depressieve Scandinaven, meer moet dat niet zijn. Pathetisch inderdaad, maar kijk, het kleurt stemmig met het razendsnel wegsmeltende winterlandschap.

Ampop – Two Directions (via: The Music Slut)

Ratatat is het soort band dat je bij de ballen heeft. Elektronisch draailiergestamp geschoeid op het betere rockwerk, een compromisloze avocale versie van !!! of ja, wat is dit eigenlijk? Luisteren die hap.

Ratatat – Lex (via: Good Weather For Airstrikes )

Dit is zoooooooooooo gepikt. Maakt niet uit, leuk nummer, weinig origineel maar leuk nummer. Potentieel dansvloernonstoptoppertje. Van een foute dancehall-dj dan nog, het kan verkeren.

Cobrastyle (ft. Mad Cobra) – Teddybears (via: Good Weather For Airstrikes )

of Montreal

of Montreal (Copyright: of Montreal)

Mét kleine letter vooraan (dEUS-stijl): of Montreal is het nieuwe snoepje van de blogwereld. Dat mag ook wel eens, na een tiental jaar zwoegen. Althans volgens de tellers van HypeMachine. Terecht overigens, want de indiepop van dit Amerikaanse gezelschap smaakt uitstekend. Denk The Spinto Band mét traditie en op psychedelica, reken even mee datde bassist ook in Elf Power zit, voeg daar een snuit indieklassiekers van het genre Neutral Milk Hotel aan toe (én Beach Boys én Sonic Youth) en voila: of Montreal. Hopen dat ze na hun Amerikaanse tour nog naar Europa afzakken.

Warm aanbevolen:
of Montreal – Heimdalsgate Like a Promethean Curse
of Montreal – The Past Is a Grotesque Animal (via Feed Me Good Tunes)

Cold War Statistiekje

First Hype, Then Kill (in Stereogum.com, Copyright: Rolling Stone)

Je herinnert je dat statistiekje nog van enkele posts geleden? Juist, wel goddeau heeft het duidelijk ook gezien en ging er maar eens achter informeren. Je leest het hele interview hier. Het relevante uitreksel vindt je hieronder:

goddeau: Jullie waren een hype in de blogwereld.
Matt: Dat lees je dan achteraf in de tijdschriften. Enkele maanden geleden, toen de hype blijkbaar op zijn hoogtepunt was, hadden we daar echt geen flauw idee van. Dat we nu niet meer al te populair zijn, is niet verwonderlijk. We zijn niet meer het snoepje van de dag en we hebben getekend voor een platenmaatschappij.
Nate: Je kan afgeven op al die blogs, maar ze zijn wel nuttig voor ons geweest. Zo krijg je een voet tussen de deur. En uiteraard worden zo veel mensen vertrouwd gemaakt met je muziek. Je werkt erg hard en plots vergroot de aandacht rond je band enorm. Normaliter moet dat een soort ladder zijn die je beklimt, moet zoiets gradueel gebeuren. We hebben een paar sporten overgeslagen.

goddeau: En dan beschouwt Rolling Stone je over je hoogtepunt nog voor de release van het debuut. Net zoals Tapes ’n Tapes, Clap Your Hands Say Yeah en Arctic Monkeys hun beste tijd wel gehad hebben,volgens het tijdschrift.
Nate: Dat was best wel gemeen ja.
 
goddeau: Zeker als je bedenkt dat Rolling Stone je cd vrij summier heeft samengevat als: “gorgeous, bravo kids”.
Jonnie (gitarist): Tijdschriften als Rolling Stone kunnen werken als een tabloid. Ze bouwen iets op uit het niets. En dan denkt de lezer: wat is er met die groep van Jeff Smith aan de hand, waarom krijgt die plots zo veel aandacht? En dan voelt een magazine blijkbaar de noodzaak om een soort tegenbeweging in gang te zetten zodat enige beschuldigingen van favoritisme uit den boze zijn.
Matt: Dergelijke stukken maken je wat minder gevoelig voor media in het algemeen. Het is geen persoonlijke aanval, het is hoe de media werken. Nieuwe boeken of films zijn eveneens het slachtoffer van zulke kunstgrepen.

Cold War Kids speelt het voorprogramma van Clap Your Hands Say Yeah, 7 februari AB.