Media-event Virginia Tech

Bij een schietpartij op Virginia Polytechnics Institute zijn om en bij de dertig studenten deze middag (Belgische tijd) om het leven. Nog geen uur latern was half de wereldbevolking al geïnformeerd. Toen de Twee Wereldoorlog uitbrak, wisten veel mensen dit pas toen de Duitse tanks door hun dorp rolden. Tijden zijn veranderd.

Omstreeks 07u00 lokale tijd werd er een schietpartij gerapporteerd in een van de studentenhuizen van de universiteit. Een dode en een gewonde was het resultaat. Ondanks het feit dat de dader op de loop was, werden de lessen verder gezet. Studenten kregen de waarschuwing zich met de nodige voorzichtigheid naar hun leslokalen te begeven. Enkele uren later stormde de schutter van de eerdere schietpartij enkele klaslokalen binnen een doodde 31 studenten en verwondde er enkele tientallen.

Bovenstaand verhaal, of een variant hiervan, is iedereen ondertussen welbekend. Dankzij de media heeft dit nieuws het Europese vasteland in razendsnel tempo bereikt. De argeloze Europese televisiekijker kon als eerste op de hoogte gebracht zijn door de Amerikaanse tv-zender CNN. Het wereldwijde bereik van dit kanaal zorgde voor een zekere autoriteitsfunctie. Belgische kranten waren dan ook razendsnel om de informatie van CNN over te nemen.

 

Ook het Britse BBC gebruikte de eerstelijnsinformatie van CNN. De gegevens konden geverifieerd worden dankzij de live uitgezonden persconferentie van de rector van de universiteit en het hoofd van de beveiliging. Wederom CNN maar ook ABC en Fox News brachten dit onmiddellijk on-air. Ongeveer 20 doden sprak het hoofd van de beveiliging, en dat werden dan ook de cijfers in De Standaard.

Fox News sprak echter over 31 doden. Klinkt meer spectaculair en Het Laatste Nieuws is onmiddellijk op de kar gesprongen. Hoewel in het Nederlandse taalgebied de eer naar de Volkskrant gaat voor het rapporteren van dit cijfer. Zij namen dit bericht echter terug toen Fox News het ook van zijn site haalde. Ondertussen heeft de politie bekend gemaakt dat er toch zo’n dertigtal doden gevallen zijn, en bleek de keuze voor de spectaculairste cijfers de beste.

Het zich reeds kwistig verspreidende beeldmateriaal voor dit drama is voornamelijk afkomstig van de grote Amerikaanse tv-zenders. Enkele cameracrews waren in de buurt naar aanleiding van de eerste schietpartij. Die beelden worden aangevuld met wat footage van de persconferentie (onmiddelijk op het net als podcast) en een enkel amateurfilmpje. Student Jamal Albarghouthi heeft met zijn gsm opnames enkel weinigzeggende opnames kunnen maken. De beelden zijn slechts enkele uren oud maar ondertussen al meer dan 1.000.000 keer bekeken.

 In de blog-o-sfeer is de schietpartij een heet onderwerp. Niet geheel onlogisch, gezien vele studenten hun blogs gebruiken om te communiceren met de buitenwereld. Het gsm-netwerk is immers overbelast. En in het blogwereldje wordt het net interessant, ettelijke duizenden getuigenverslagen stromen binnen, het ene al wat wanhopiger dan het ander.

Deze student was in een studentenhuis en hoorde de schoten. Hij slaagde er nog in enkele foto’s te nemen: http://ntcoolfool.livejournal.com/101349.html (let ook op de smeekbede onderaan de blog van een journaliste van een grote Amerikaanse krant)

De vriendin van deze student werd verwond door de schutter: http://icantread01.livejournal.com/103060.html (let op de smeekbedes van CBC, MTV en wederom de Boston Herald)

The New York Times gebruikt blogs om zo up-to-date mogelijk te blijven: http://thelede.blogs.nytimes.com/2007/04/16/shooting-at-virginia-tech/

Amateur-foto’s worden razendsnel op Flickr gesmeten: http://www.flickr.com/photos/20793456@N00/

Er bestaat reeds een heuse Wikipedia-pagina: http://en.wikipedia.org/wiki/2007_Virginia_Tech_shooting

Afgezien van de tragiek van de schietpartij, is het ongelofelijk te zien in hoe een ijltempo nieuws zich kan verspreiden. Verwonderlijk is ook te zien de manier waarop gebruik maken van nieuwe technieken zoals blogs en amateuropnames. Burgerjournalistiek lijkt zo langzamerhand ingeburgerd te raken.

Italodisco

The Banshee

Dat Italië een gezonde indiescene heeft, daar mag geen twijfel over bestaan. Meer zelfs: de alternatieve tak van de Italiaanse muziekindustrie wordt bevolkt door talenten, in alle soorten, maten en genres. Doorbreken doen al die bands niet, en dat willen ze ook niet. Liever blijven ze in het veilige thuiscircuit blijven touren. Dom van ze, want hier en daar is er wel een band die de allure heeft de handjes op elkaar te krijgen in menig Europese zaal. Hieronder een selectie van ongemeen hippe inlandse bands die door hun actueel geluid (denk Klaxons en consorten) wel eens iets zouden kunnen gaan beteken.

The Banshee (Genua)

“Like Kaiser Chiefs if they had a hard -on for T.Rex, or Boy Kill Boy maiming themselves with snapped Slade seven-inches. Ace, in other words”, aldus NME. Of Franz Ferdinand in duel met !!! ofzo. Kortom: eigentijds.

The Banshee – So Long
MySpace

Cool Kids Can’t Die (Bologna)

Wat donkerder, wat meer op de dansvloer gericht maar daarom niet minder. Muziekjes vallen van hun MySpace te grabbelen. Ongelooflijk dat deze band geen label vindt. Laat je niet afschrikken door een achtervoegsel als “demo”. Dit zijn volwaardige dansvloerklassiekers, luister daarvoor maar naar NY Attic. En teken die band, verdomme.

Disco Drive (Milaan)

Deze band is inderdaad al eens aan bod gekomen. Fuck it, deze Italianen zijn echt verdomd goed in wat ze doen. The Clash loopt in tegen The Rapture of iets dergelijks. Ondertussen hebben ze een prestigieus voorprogramma in de wacht gesleept (Klaxons) en, wonder boven wonder, spelen ze nog een Belgisch concert ook na hun Engelse tour (waar ook The Banshee aan deelneemt). Luik is the place to be (La Zone). Gaat dat nogmaals horen kinders, en ook welhier:

Disco Drive – All About This
MySpace

naftMagazine

Online muziekmagazines zijn van essentieel belang voor Belgische bands een fanbasis van formaat willen verwerven. Ook buitenlandse bands zetten zo hun eerste aarzelende stapjes in Belgenland. Het stelt ze in staat een klein maar relatief invloedrijk publiek voor hun te winnen. Lezers van muzieksites blijken immers de early-adopters te zijn van al wat er binnen onafzienbare tijd op de markt verschijnt. En eens je zo’n muziekmagazine warm krijgt, dan kan de bal in de reguliere pers ook wel eens aan het rollen gaan.

Neem bijvoorbeeld een fenomeen als Cold War Kids. Goed, de Amerikaanse pers was eerst weg met deze band, dat is waar. Maar opvallend is dat in Nederland de buzz nu pas op gang komt terwijl in België iedereen er al enkele maanden naar uit heeft gekeken. Met dank aan de webzines die na hun doortocht in november al lang en breed reclame gemaakt hebben.

Voor zij die net al te bekend zijn met het landschap der muziekmagazines in België, een kort overzicht:

Kindamuzik: de grootste, hoewel in rekening moet worden gebracht dat de redactie zowel een Belgisch als Nederlands publiek tracht te bereiken. Dat maakt dat optredens in de Maassilo broederlijk naast performances op het terrein van de Scheld’apen staat. In weerwil van de verwachingen slagen ze er wonderwel in om lezers van beide landen te trekken. Diversiteit loont, en dat reflecteert zich ook in de besproken muziek. Net als de overige muziekpers hanteren ze een left-of-center-benadering maar er is plaats voor zowel jazz als blackmetal. Met een dergelijk uitgebreid medewerkersteam is het natuurlijk niet moeilijk om alles aan bod te laten komen. Inhoudelijk durft dat echter hier en daar wel eens een steekje te lossen. Niet zozeer foutjes als wel al te korte recensies die weinig ruimte bieden voor verdieping. De wat meer doorgedreven muziekliefhebber zal een beetje met een leeg gevoel achter blijven. Wel goed is de anticipatie op de nieuwe media: ondermeer door een samenwerking met VPRO’s 3voor12 kan de redactie mikken op schaalverbreding. En op puur inhoudelijk niveau: artikels met enkele MySpace-tips zijn handig en meer, uniek. Slotsom: het grootste tijdschrift onderscheidt zich door diversiteit. Er wordt snel ingespeeld op trends en een groot aanbod aan bands passeert de revue. Waarvoor hulde. Een belangrijk punt van verbetering zou wel eens het gebrek aan inhoudelijke diepte kunnen zijn. Toegegeven, misschien door niet diep te gaan weet Kindamuzik een breed publiek te bereiken, zo’n beetje de Het Laatste Nieuws-attitude.

goddeau: Vlaanderens populairste, de recente cijfers even in ogenschouw genomen. De pijlsnelle groei van het magazine mag niet verbazen. Drie keer per week updaten en vele live-recensies publiceren, dan speel je kort op de bal. Het belangrijkste gebrek van Kindamuzik is misschien wel de grootste kwaliteit van goddeau: verdieping. In de langere recensies worden de artiesten veelal tot op het bot uitgekleed. Met vakmanschap, want ook qua niveau van schrijven scoort goddeau uitstekend. Goed, dan maakt dit zo’n beetje het magazine voor de actieve meerwaardezoeker. Maar daar stopt het ook zowat. Boeken, films en strips zitten zo’n beetje in het verdomhoekje rechts onderaan de pagina. Niet gemerkt? Dat kan dan komen door de wat gedateerd ogende lay-out. Artikels die MySpace-hypes doorlichten zijn er niet. En voor wat uitgebreidere artikelen moet er klaarblijkelijk aan duidelijke aanleiding zijn (Tom Waits die een nieuwe cd released of James Brown die het loodje legt). Kort: goddeau heeft in se enorm duidelijk profiel dat zich oriënteert naar cd-recensies en live-besprekingen. Daar zijn ze ongelooflijk goed in, maar dat weten ze blijkbaar zelf niet. Getuige daarvan het wat verloren dralen van andere cultuuruitingen. Uitgebreidere artikel zouden evenwel prioritair moeten zijn voor een magazine als dit. En daar moet duidelijk nog werk van gemaakt worden.

Morgen: daMusic en Digg!

Breekkoor

Venetian Snares  (Copyright: Venetian Snares)

Of Breakcore dus. Op 3 februari is het weer Breakcore Gives Me Wood in het Hof Ter Lo (nabij Antwerpen, laat je nooit wijsmaken IN Antwerpen). Schijnbaar is het een crackhol tot een met, dus dat lijkt niet zozeer aan te raden. Beter kan je de slaapkamerbreakcorist spelen met de wel erg toegangekelijke compilaties die Donna Summer samenstelt. Dat is een mooie introductie op het genre dat toch heel wat moois lijkt te verstoppen. Kijk daarvoor maar even naar Dev/Nul, Venetian Snares (goed ja, logisch) of Bong-Ra.

Compilatie Breakcore

Geen liefde voor Ned?

Jawel, hopen liefde voor Ned. Hij presenteert immers veruit de beste radio-show ter wereld. Die Ned is een sympathiekerd, het is het prototype Amerikaanse college-kerel met een uitstekende smaak. Van het type dat in de nineties is blijven steken. Hij draait veel leuke plaatjes: van The Replacements tot EITS en nog wat meer obscure dingen als Peter & The Wolf. En de laatste show draaide hij zowaar Spinvis. Goed, dan val je uit je stoel, plots wat Nederlandse neusklanken die door je stereo klinken wanneer je het totaal niet verwacht hebt. No Love For Ned dus, onthoud dat.

www.noloveforned.com

Rode gordijnen

The Police is alive & kicking. Of toch voor één concert ten voordele van de armen. Jammer dat ze er geen tour aan vast bereiden. Maar incashen zoals The Smashing Pumpkins of The Pixies zit er niet meer in. Nogmaals jammer, al was het maar omdat ze de drumshort uitgevonden hebben. Bleke-ventjes-reggea smaakt goed af live, daarom hier nog eens de tophit van de band. Een nummer dat kan meegezongen worden door half de wereld, een nummer dat vijfendertig keer gecoverd is door halvegare pubpunkrockbrolbandjes, kortom: Roxanne: live en ongecensureerd.

New-rave

Shitdisco (Copyright: Shitdisco)

Het jaar 2006 was nog niet halverwege en een nieuwe hype explodeerde in Groot-Brittanië: de new-rave. Het je welbekende Klaxons antwoordde op een vraag van NME hoe ze hun muziek zouden omschrijven. New-rave dus, en NME besloot maar meteen een clubtour te lanceren onder die naam. Naast Klaxons stonden ook Shitdisco en Datarocker op het podium.

Zwijg stil, maar de new-rave is simpelweg een evolutionair gegeven. Er is het nostalgisch teruggegrepen naar het begin van de jaren ’90, toen de gabber nog in bloei stond en je niet naast de miljoenen kaalkopjes kon kijken. Hakken en Thunderdome, je kent het wel. Die gabber was dan een opgepitchte versie van de Manchesterhouse waarop het heerlijk raven. En Lonsdalers van dienst pikten het concept van rave. De kleurrijke kledij even buiten beschouwing gelaten.

Dus: de new-rave buigt terug op nostalgie. Maar daar stopt het niet. Deze hype is de volgende stap in de verzoening van dance en rock. Waar The Rapture nog doorweegt naar rock en Daft Punk nog volop de kaart kiest van de dance, probeert een band als Klaxons het ultieme – en langverwachte – huwelijk tussen beiden aan te gaan. Ze slaan er niet helemaal in. Het is nog steeds maar rock dan dance. Leuk is het wel. En het doet Clor een beetje vergeten. In België lijkt Goose aansluiting te zoeken bij deze beweging. Het zij ze gegunt.

 Nog even de hoofdrolspelers voor zij die een paar maanden in volledige muzikale isolatie hebben geleefd:

Klaxons – Atlantis To Interzone (via Insound)
Shitdisco – Reactor Party (via Sluttyfringe)

Wandelende nachten

Schande! Nee, serieus, je moét het Parijse collectief van La Blogotheque kennen. Vanuit een instelling dat het internet voor iedereen is, proberen ze op alle manieren goede muziek aan de man te brengen. En daar slagen ze wonderwel in. Dat doen ze niet enkel door een webzine bij te houden of hun blog regelmatig te updaten. Nee, ze hebben nog een uiterst populaire manier gevonden: bands vragen een wandeling door Parijs te maken, onderwijl een van hun nummers zingend (oftewel een “Concert A Emporter”). Dat kan leiden tot uitzinnige taferelen (The Kooks die pardoes op een middelbare school terechtkomen) of wonderschone uitermate a capella bewerkingen (zoek eens op Grizzley Bears The Knife). De volgende twee clips zijn van bands die ook present tekenen op De Nachten: een uitermate heerlijke vertolking van We’re From Barcelona (van…, je raadt het wel) en Alamo Race Track. Kijk, zoiets tovert bij eens mens spontaan de glimlach op het gezicht: knap.

I’m From Barcelona – We’re From Barcelona

Alamo Race Track – Black Cat John Brown

Devo-drummer

Het belooft een ronduit ranzige film te worden, Ex-drummer. Niet geheel onlogisch als je een Brusselmans-boek gaat verfilmen. Maakt allemaal niet uit overigens, Ex-drummer zou een pronkstuk moeten worden van de alternatieve Belgische muziekscène. Mét medewerking van Millionaire, de Experimental Tropic Blues Band en een heleboel andere inlandse sterren van het eerste en tweede garnituur. Filip Kowlier heeft alvast een single op de wereld losgelaten, De grootste lul van’t stad, om promotie te voeren.

Eerlijk is eerlijk, meer dan een QOTSA-doorslagje is dat niet. Alle hoop voor de film verloren? Nee hoor, bekijk even de trailer, en let vooral op de fantastische achtergrondmuziek. Het tweede filmpje is het orgineel (Devo – Mongoloid) in een gecontesteerde live-uitvoering (het publiek had de band net aangevallen).

pONTIAC

dEUS heeft haar ziel aan Pontiac verkocht. Ach, het moet wat. Zoveel bands zijn groot geworden dankzij reclamespots. Hypechannel, het fantastische StuBru-programma, heeft dat al lang en breed uit de doeken gedaan. Dat een band als dEUS toch een streepje voor heeft de rest van de Belgische scène, getuigt deze commercial. Enkel in de VSA op de buis te zien, én met voice-over van Matt Dillon.