Cold War Statistiekje

First Hype, Then Kill (in Stereogum.com, Copyright: Rolling Stone)

Je herinnert je dat statistiekje nog van enkele posts geleden? Juist, wel goddeau heeft het duidelijk ook gezien en ging er maar eens achter informeren. Je leest het hele interview hier. Het relevante uitreksel vindt je hieronder:

goddeau: Jullie waren een hype in de blogwereld.
Matt: Dat lees je dan achteraf in de tijdschriften. Enkele maanden geleden, toen de hype blijkbaar op zijn hoogtepunt was, hadden we daar echt geen flauw idee van. Dat we nu niet meer al te populair zijn, is niet verwonderlijk. We zijn niet meer het snoepje van de dag en we hebben getekend voor een platenmaatschappij.
Nate: Je kan afgeven op al die blogs, maar ze zijn wel nuttig voor ons geweest. Zo krijg je een voet tussen de deur. En uiteraard worden zo veel mensen vertrouwd gemaakt met je muziek. Je werkt erg hard en plots vergroot de aandacht rond je band enorm. Normaliter moet dat een soort ladder zijn die je beklimt, moet zoiets gradueel gebeuren. We hebben een paar sporten overgeslagen.

goddeau: En dan beschouwt Rolling Stone je over je hoogtepunt nog voor de release van het debuut. Net zoals Tapes ’n Tapes, Clap Your Hands Say Yeah en Arctic Monkeys hun beste tijd wel gehad hebben,volgens het tijdschrift.
Nate: Dat was best wel gemeen ja.
 
goddeau: Zeker als je bedenkt dat Rolling Stone je cd vrij summier heeft samengevat als: “gorgeous, bravo kids”.
Jonnie (gitarist): Tijdschriften als Rolling Stone kunnen werken als een tabloid. Ze bouwen iets op uit het niets. En dan denkt de lezer: wat is er met die groep van Jeff Smith aan de hand, waarom krijgt die plots zo veel aandacht? En dan voelt een magazine blijkbaar de noodzaak om een soort tegenbeweging in gang te zetten zodat enige beschuldigingen van favoritisme uit den boze zijn.
Matt: Dergelijke stukken maken je wat minder gevoelig voor media in het algemeen. Het is geen persoonlijke aanval, het is hoe de media werken. Nieuwe boeken of films zijn eveneens het slachtoffer van zulke kunstgrepen.

Cold War Kids speelt het voorprogramma van Clap Your Hands Say Yeah, 7 februari AB.

Voorprogrammas

Zoek het voorprogramma (copyright: AB (www.abconcerts.be)

Niet al te veel woorden aan vuil maken. Dat is dé tactiek voor de gemiddelde muziekrecensent. Zo’n voorprogramma stelt toch niet al te veel voor, incidentele uitzonderingen als Mystery Jets of Cold War Kids niet te na gelaten. Wat is het uiteindelijk ook? Een bandje dat een halfuur krijgt om ontiegelijk zacht enkele nummers te spelen, terwijl roadies van de headliner nog inderhaast het podium schoonvegen. Geen kat die er aandacht aan besteedt: liever een biertje halen bij de bar. Nee, die hele voorprogrammameuk is niets meer dan wat tijdsvulling, achtergrondmuziek, meer ook niet. Toneelvoorstellingen beginnen toch ook niet met een voorprogramma? Toegegeven: films beginnen ook niet onmiddellijk, maar die worden evenmin begeleid door wat gejengel van schabouwelijke kwaliteit door een stel overjaarse tieners.

Botanique heeft zo de wat vervelende gewoonte om zeer lo (denk de -fi weg) bandjes te programmeren voor de eigenlijke act. Het lijkt alsof die last-minute opgetrommeld worden. En wat blijkt, dat is dus ook het geval. Vaak wordt er tot het laatste moment gewacht met het boeken van een voorprogramma om de eigenlijke hoofdact zo zijn eisen kan hebben. Bref: grote bands gaan vaak op trot met een heel stel voorprogramma’s zonder dat de zalen hier ook maar enige notie van hebben. Trix kreeg zo Powers voorgeschoteld, met dank aan The Brian Jonestown Massacre. Het was op zijn minst een curieus kijkstuk. Vaak is het instrumentarium van bands kaliber The Killers te uitgebreid om nog veel plaats te verschaffen aan een voorprogramma. En dan nemen ze een singer-songwriter mee. Een exemplaar dat compleet verzuipt in een eindeloze concerthal, zich al dan niet verslikkend in de akoestiek.

Dat de AB heeft een interessante visie op voorprogramma’s heeft, staat buiten kijf. Vrij vertaald: laat TV On The Radio voor We Are Scientist aantreden, en je houdt op het einde van de avond een halflege zaal over. Tot daaraantoe, maar waarom er nog twee volstrekt oninteressante bands voorsmijten? Noch de huppelkutjes van Au Revoir Simonne, noch Mates of State, leken zich erg comfortabel te voelen in een zaal met een dergelijke grootte. Gun die twee groepen een beetje intimiteit, dan komen ze beter tot hun recht. Of speelt het financiële aspect een rol? Boekers, platenmaatschappen, zalen, bands… De wereld van de voorprogramma’s is op zijn minst schimmig te noemen. Naft hoopt over enkele weken een wat genuanceerder verhaal te brengen.

Op Eurosonic/Noorderslag is er een interessant seminar geweest over het wat en hoe van voorprogramma’s. Lees het hier.

Antwerpen

Antwerpen is lange tijd het volstrekte niets geweest. Een blinde vlek voor de hippere alternatievere bandjes die zich nog liever verslikten in het koeterwaals van de Botanique. Zelfs een godvergeten gat als Bissegem beschikte over een podium dat niet te categoriseren viel onder “in staat van ontbinding”. Daar is verandering in gekomen. En dat is niet enkel de verdienste van De Kreun die Bissegem links laat liggen. Nee, met Trix en Petrol heeft Antwerpen eindelijk twee volwaardige zalen gekregen.

Petrol  (in de schaduw van de neo-hippies van de Scheld’apen) ging wat traag van start en durfde in eerste instantie niet al te vaak het betere gitaarwerk programmeren. Bref: dat was een fuifzaal voor alles wat zich hip en jong voelde. En bij voorkeur op ’t Zuid resideerde. Gelukkig is bij Petrol de wijsheid recht evenredig met de jaren. Het voorjaar 2007 oogt immers tamelijk gevarieerd, schrap al wat hip is, en dit schiet over: The Frames (die laatste plaat is niet bepaald briljant), The Rifles (zéér middelmatige britpop), Simian Mobile Disco (nee, die niet, hip is schrappen), Absythe Minded (leuk) en The Van Jets (leuker, jammer genoeg moet je er eerst een stel tweedehands bands voor doorworstelen).

 

Trix kan geen slechte programmatie verweten worden. Het is simpelweg nog te vroeg om boude uitspraken te doen. Momenteel lijkt het er echter op  dat Arne Van Petegem en Eppo Janssen zich maar moeilijk kunnen profileren binnen het muzieklandschap. Ter verduidelijking: de AB kiest voor de meer gevestigde namen, Botanique gaat voor de hypes, Cactus Club werkt enkel met kwaliteit, Petrol kiest de hippe dingetjes enzovoorts. Maar probeer eens een lijn te vinden in wat Trix brengt: The Blood Brothers én Star Club West, zowel Danielson als The Datsuns, Mintzkov (Luna) er nog tussendoor, en dan is het weer tijd voor teringherrie met Pelican. Het lijkt alsof ze nemen wat ze kunnen krijgen, en dat schaadt je imago. Daarenboven staat hun podium te laag. Maar goed, slechts lilliputters die daarover zagen.

Niet dat het allemaal kommer en kwel is. Het is fijn dat een stad als Antwerpen een serieuze trap onder zijn gat krijgt op muzikaal gebied. Verder dan wat tweederangsinitiatieven kwam het al immers lang niet meer. Je hebt de Bottomline, voor wat het waard is. Er staat ergens ook nog een Ancienne Belgique te verkommeren, ingenomen door een kledingwinkel. Kort: voor de komst van Trix en Petrol was het niet veel soeps. Het gaat in stijgende lijn voor de sinjoren. Nu die achterlijke aanvangsuren van 22u en later eens naar beneden krijgen én twee podiums die identiteit kweken, dan komt het allemaal nog wel goed.

(copyright logo’s: Trix (www.trixonline.be) en Petrol (www.petrolclub.be))