Geen liefde voor Ned?

Jawel, hopen liefde voor Ned. Hij presenteert immers veruit de beste radio-show ter wereld. Die Ned is een sympathiekerd, het is het prototype Amerikaanse college-kerel met een uitstekende smaak. Van het type dat in de nineties is blijven steken. Hij draait veel leuke plaatjes: van The Replacements tot EITS en nog wat meer obscure dingen als Peter & The Wolf. En de laatste show draaide hij zowaar Spinvis. Goed, dan val je uit je stoel, plots wat Nederlandse neusklanken die door je stereo klinken wanneer je het totaal niet verwacht hebt. No Love For Ned dus, onthoud dat.

www.noloveforned.com

Voor onderweg(7)

Think About Life (Copyright: Brooklyn Vegan)

Uit persoonlijke sympathie: de Robocop Kraus. Grapjes over Pünktlichheid, Gründlichheit, Jugend, Zwiebelküchen of Bratkartoffeln mogen achterwege gelaten worden bij de urgente postpunk van dit gezelschap (dat nog eens regelmatig in België vertoefd, waarvoor hulde).

The Robocop Kraus – Freemasons in the House

Als op een MySpace: discohouse/pop/trash als omschrijving vermeld staat, dan krijg je toch de tranen in de ogen? Dat is de perfecte combine voor aanstekelijk ledematengeschud en kontgewiegel. Het Canadese gezelschap van Think About Life laat zien hoe het moet.

Think About Life – Paul Cries

Kijk, The Hold Steady is een vreselijke band. Gelukkig is hun voorprogramma wat beter te pruimen. Vrolijke indiepop van de Amerikaanse westkust, iedereen wordt er blij van.

Sean Na Na – Double Date

Barbie & Ken

Barbie Bangkok (Copyright: Barbie Bangkok)

Barbie Bangkok, bestaan die nog? Begonnen in 2002 als The Suki Band leken ze niet al te veel overlevingskansen te hebben. Ze maakten echter indruk op Humo’s Rock Rally ergens april 2004 (toch? Het geheugen is niet meer wat het geweest is). The Van Jets won, maar dat was een gecommuniceerde overwinning, gewoon om Absynthe Minded niet te laten winnen. Die hadden immers al een plaat uit en kwamen er zonder die prijs ook wel. Madensuyu kreeg voor zijn experimenteel gepriegel de derde prijs. Barbie Bangkok wandelde zonder iets buiten. Onterecht, want in de voorrondes excelleerden ze in alternatieve poprock naar de beste Belgische traditie.

Alternatief muziekmagazine goddeau omschreef de ep als de “net-niet quasi-perfecte ep” en gelijk heeft de redacteur in kwestie. Hoe aanstekelijk dat plaatje ook was, het was net niet. En daarom was het enigszins angstig maar toch opgewonden uitkijken naar het debuut. Een jaar lang, twee jaar lang, ellenlang… Het lijkt eeuwen te duren voor de nieuwe plaat eraan komt. In dit opzicht was het ook verontrustend te zien dat de Barbie Bangkok-site niet meer fatsoenlijk marcheerde. Leven ze nog?

En toen kwam er een teken van leven: de Barbie Bangkok MySpace! Hulde ende glorie, het is nu uitkijken naar het debuut. Dat het snel hier mag zijn verdomme. En anders: de zweep erop.

Voor onderweg(6)

Duels (Copyright: Duels)

Goed, iedereen heeft nu de mond vol van pakweg The View of Jamie-T Maar wat is er gebeurd met de bands die vorig jaar getipd werden als dé namen voor 2006. Naft zoekt de bands op, smijt er een mp3 naast, en kijkt wat er van gekomen is. Stuk voor stuk werden ze gehyped op door de NME naar aanleiding van het SXSW-festival.

Eerst is er britpop met blazers en een ronduit vervelende stem. Heeft die stem ze de das omgedaan? Bezwaarlijk, hun crossover tussen Oasis en ska (serieus) is een beetje ter plaatse blijven trappelen. Geen grote doorbraak, maar erop achteruit geboerd zijn ze ook niet.

Rumble Strips – Motorcycle

Belegen seventiesrock in grote hoeveelheden, dat kan je bij Mohair vinden. Ze doen het niet opzettelijk, claimen ze. Vooralsnog is er voor de band absoluut niets in gang geschoten, een tour met Boy Kill Boy uitgezonderd. De laatste dagen sluimeren de geruchten dat ze een “groot voorprogramma” gaan spelen. Deze band?

Mohair – End of the Line

Eerlijk is eerlijk, deze band moest doorbreken in 2006. Jammer dat ze op Pukkelpop tegelijkertijd met Dirty Pretty Things geprogrammeerd stonden (wat overigens een rotslecht optreden was), anders hadden ze massa’s Britpopliefhebbers kunnen lokken. Het mocht niet zijn. Toch hebben ze een heel wat betere parcours kunnen afleggen dan vorige twee bands afgelopen jaar.

Duels – Potential Futures

En nu is het wachten om met de getipte namen van dit jaar af te rekenen.

Rode gordijnen

The Police is alive & kicking. Of toch voor één concert ten voordele van de armen. Jammer dat ze er geen tour aan vast bereiden. Maar incashen zoals The Smashing Pumpkins of The Pixies zit er niet meer in. Nogmaals jammer, al was het maar omdat ze de drumshort uitgevonden hebben. Bleke-ventjes-reggea smaakt goed af live, daarom hier nog eens de tophit van de band. Een nummer dat kan meegezongen worden door half de wereld, een nummer dat vijfendertig keer gecoverd is door halvegare pubpunkrockbrolbandjes, kortom: Roxanne: live en ongecensureerd.

Voor onderweg(5)

Leuke deuntjes zijn er om beluisterd te worden! En daarom kan je beter je hoofdtelefoon opzetten om je in de wereld van Polytechnic te verdiepen. Britser kan het bijna niet. Het rammelt en toch hebben The Beatles er iets mee te maken, volgens NME althans. Wat precies, dat is moeilijk uit te maken op basis van deze ninetiessjiek-track.

Polytechnic – Let Me Down (via: Poptones)

Niet voor een zwakke maag Sailboats. Nee echt, kijk uit: dit is electro-terrorisme.

Sailboats Are White – Let’s Set the North-Up (via: Poptones)

New-rave

Shitdisco (Copyright: Shitdisco)

Het jaar 2006 was nog niet halverwege en een nieuwe hype explodeerde in Groot-Brittanië: de new-rave. Het je welbekende Klaxons antwoordde op een vraag van NME hoe ze hun muziek zouden omschrijven. New-rave dus, en NME besloot maar meteen een clubtour te lanceren onder die naam. Naast Klaxons stonden ook Shitdisco en Datarocker op het podium.

Zwijg stil, maar de new-rave is simpelweg een evolutionair gegeven. Er is het nostalgisch teruggegrepen naar het begin van de jaren ’90, toen de gabber nog in bloei stond en je niet naast de miljoenen kaalkopjes kon kijken. Hakken en Thunderdome, je kent het wel. Die gabber was dan een opgepitchte versie van de Manchesterhouse waarop het heerlijk raven. En Lonsdalers van dienst pikten het concept van rave. De kleurrijke kledij even buiten beschouwing gelaten.

Dus: de new-rave buigt terug op nostalgie. Maar daar stopt het niet. Deze hype is de volgende stap in de verzoening van dance en rock. Waar The Rapture nog doorweegt naar rock en Daft Punk nog volop de kaart kiest van de dance, probeert een band als Klaxons het ultieme – en langverwachte – huwelijk tussen beiden aan te gaan. Ze slaan er niet helemaal in. Het is nog steeds maar rock dan dance. Leuk is het wel. En het doet Clor een beetje vergeten. In België lijkt Goose aansluiting te zoeken bij deze beweging. Het zij ze gegunt.

 Nog even de hoofdrolspelers voor zij die een paar maanden in volledige muzikale isolatie hebben geleefd:

Klaxons – Atlantis To Interzone (via Insound)
Shitdisco – Reactor Party (via Sluttyfringe)

Wandelende nachten

Schande! Nee, serieus, je moét het Parijse collectief van La Blogotheque kennen. Vanuit een instelling dat het internet voor iedereen is, proberen ze op alle manieren goede muziek aan de man te brengen. En daar slagen ze wonderwel in. Dat doen ze niet enkel door een webzine bij te houden of hun blog regelmatig te updaten. Nee, ze hebben nog een uiterst populaire manier gevonden: bands vragen een wandeling door Parijs te maken, onderwijl een van hun nummers zingend (oftewel een “Concert A Emporter”). Dat kan leiden tot uitzinnige taferelen (The Kooks die pardoes op een middelbare school terechtkomen) of wonderschone uitermate a capella bewerkingen (zoek eens op Grizzley Bears The Knife). De volgende twee clips zijn van bands die ook present tekenen op De Nachten: een uitermate heerlijke vertolking van We’re From Barcelona (van…, je raadt het wel) en Alamo Race Track. Kijk, zoiets tovert bij eens mens spontaan de glimlach op het gezicht: knap.

I’m From Barcelona – We’re From Barcelona

Alamo Race Track – Black Cat John Brown

Voor onderweg(4)

 
Disco Drive (copyright: Disco Drive)

Vreemd land, Italië. Muzikaal gezien lijkt het niet al te veel voor te stellen in de indie-scène, een enkele uitzondering niet te na gelaten. Wat heet indie overigens? De tegenhanger van dEUS is Subsonica, en dat kan je bezwaarlijk alternatief noemen. Denk eerder lichtelijk belegen Italo-raprock. En nee, dat verdient geen link.

De eerste band is Disco Drive uit Torino en mag met stip genoteerd worden in je hype-zakboekje. Ze spelen op het Londonse Artrocker-event, wat als graadmeter mag heten van al wat het komende jaar zal doorbreken (vraag maar aan Klaxons). Fijne muziek ook. Dit kan wel wat worden, in de slipstream van Klaxons, Shitdisco maar toch vooral Clor of The Rapture.

Disco Drive – All About This  (via: Disco Drive)

En dan is er nog Populous: een Peter Vandeveire-look-a-like uit Lecce. Airplay op de nationale radio zal hij nooit halen, Duyster uitgezonderd. Toch is hij er toch maar mooi in geslaagd te tekenen bij het gerenommeerde Morr (een label dat overeind blijft enkel dankzij goudschijtende koe Maxïmo Park). Populous dus, laidback beats met een laagje hiphop op een alternatief kartelrandje.

Populous (ft. Dose One) – My Winter Vacation  (via: Sonicx)

En tenslotte, een wat meer gevestigde naam. Yuppie Flu zit bij het Belgische 62TV Records en voor zoveel voorzienigheid kan je niet anders dan een mp3-tje posten. Het is indierock van in de tijd dat indierock nog louter bestond uit blanke ventjes die op hun gitaren staan te raggen. Ze gaan ondertussen ook al weer een jaar of tien mee.

Yuppie Flu – Our Nature (via: Covert Curiosity)

Devo-drummer

Het belooft een ronduit ranzige film te worden, Ex-drummer. Niet geheel onlogisch als je een Brusselmans-boek gaat verfilmen. Maakt allemaal niet uit overigens, Ex-drummer zou een pronkstuk moeten worden van de alternatieve Belgische muziekscène. Mét medewerking van Millionaire, de Experimental Tropic Blues Band en een heleboel andere inlandse sterren van het eerste en tweede garnituur. Filip Kowlier heeft alvast een single op de wereld losgelaten, De grootste lul van’t stad, om promotie te voeren.

Eerlijk is eerlijk, meer dan een QOTSA-doorslagje is dat niet. Alle hoop voor de film verloren? Nee hoor, bekijk even de trailer, en let vooral op de fantastische achtergrondmuziek. Het tweede filmpje is het orgineel (Devo – Mongoloid) in een gecontesteerde live-uitvoering (het publiek had de band net aangevallen).